Αρχές του εικοστού αιώνα, η εύφορη κοιλάδα των Ψαχνών πλήττεται από τις αδηφάγες  ακρίδες. Οι ψαχνιώτες, καθώς και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών βρίσκονται σε απόγνωση. Τα χρόνια εκείνα η καταπολέμηση τους ήταν δύσκολη έως  ακατόρθωτη. Μόνη ελπίδα ο θεός. Οι προσευχές  όμως των κατοίκων δε έβρισκαν ανταπόκριση. Αν οι ακρίδες συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο, ο Χειμώνας θα τους έβρισκε σε αθλία οικονομική κατάσταση, που σήμαινε πείνα, αρρώστιες, εξαθλίωση και θάνατος.

    Μέσα σε αυτή  την απόγνωση, οι πιστοί σκέφτηκαν τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Ιωάννη  που βρισκόταν σε μοναστήρι στην  περιοχή Κατούνια πιο πάνω από το χωριό Αγιασοφιά.

   Η μετάβαση εκεί,  εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολη. Γινόταν με τα πόδια και στην καλύτερη περίπτωση με την βοήθεια αλόγων ή μουλαριών. Μέσα από κακοτράχαλα και αδιάβατα μονοπάτια, δάση, βουνά και φαράγγια, οι προσκυνητές αντίκριζαν από τη θέση «Ράχη» το υπέροχο γαλάζιο του Αιγαίου. Πιο κάτω, μια μικρή στάση στο φιλόξενο χωριό Αγιασοφιά και σε λίγο με περισσή ευλάβεια θα προσκυνούσαν τη θαυματουργή εικόνα του Αi Γιάννη. 

  Ο γυρισμός αν και πιο δύσκολος γινόταν για τους προσκυνητές πιο εύκολος, γιατί είχαν συντροφιά τον Αι Γιάννη καθώς και τον ιερέα του χωριού Αγιασοφιά, τον Παπαποστόλη . Αγκαλιά την εικόνα και τα πόδια τους λες και είχαν φτερά.

  Την χρονιά εκείνη οι κάτοικοι των Ψαχνών και των γύρω περιοχών  περίμεναν στη θέση «κόμμα» ανυπόμονα να φανεί η εικόνα με τους προσκυνητές. Ο ιερέας Παπακούρνης, οι ψάλτες,  ο πρόεδρος των Ψαχνών, οι χωροφύλακες, οι δάσκαλοι,  τα παιδιά με τα λάβαρα και  ο απλός κόσμος, όταν αντίκρισαν από μακριά τους προσκυνητές άρχισαν να ψάλλουν τον ακάθιστο ύμνο. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια των δύστυχων ψαχνιωτών. «Βοήθησε μας ΑιΓιάννη, σώσε μας» φώναζαν.

     Στη συνέχεια έγινε λιτανεία σε όλο το χωριό. Στο τέλος ο Παπακούρνης με βροντερή φωνή φώναξε « βόγκα το, Αι Γιάννη μ΄ βόγκα το.  Διώξτες  στα άγρια κλαδιά και στα άγρια βουνά», πετάγεται ο Παπαποστόλης και λεει « όχι στα άγρια βουνά γιατί κατοικώ εγώ σ΄αυτά, αλλά στις άγριες θάλασσες», «ναι» απαντά ο Παπακούρνης «Διώξτες  στα άγρια κλαδιά και στις άγριες θάλασσες» και ω του θαύματος, κύματα, κύματα οι ακρίδες πέταγαν μακριά και έπεφταν με φόρα μέσα στη θάλασσα του Ευβοικού.

       Τα χρόνια πέρασαν η πίστη δεν άλλαξε. Παρατηρείς τα νέα παιδιά που συνοδεύουν την εικόνα του Αι Γιάννη μας, με ενθουσιασμό και πίστη και λες « τίποτα δεν έχει χαθεί, η Ελλάδα και ο Χριστιανισμός ακόμα αντέχουν».